Posty: 11. Wiek: 21. Odp: Mój facet ukrywa, że pije Dlatego, że on stanowczo mi oznajmił, że jeśli będzie miał ochotę na piwo, to pójdzie sobie do pubu, czy sklepu, kupi je sobie i wypije i ja nie jestem w stanie go powstrzymać, przecież nie jestem z nim 24 godziny na dobę i nie mogę dopilnować, żeby nie pił. Jeżeli osoba pije kolejne lata, już potrzebuje coraz mniej alkoholu do upicia. Czas mocnej głowy mija bezpowrotnie. Głód alkoholu jest odpowiedzialny za to, że coraz trudniej przerwać picie w dowolnym dla siebie momencie, jak również za powroty do picia po okresach, gdy osoba nie pije wcale – nawet kilka miesięcy, lat. A dlaczego mają cierpieć jak oni nie mają żadnych uczuć skoro seks tylko się liczy dla nich przecíeż po to chodzą z dziewczynami a jak kobieta zakonczy związek to szuka nowego obiektu do Fakt, to atrakcyjna kobieta. Gdy jednak zapytasz mężczyzn, co sądzą o jej sposobie bycia, z pewnością nie raz usłyszysz, że jest zbyt wulgarna. Mężczyźni nie lubią i boją się kobiet głośnych, krzykliwych, agresywnych, ordynarnych. Bo przede wszystkim brak im kobiecości, której większość panów w nas szuka. Według jednej z Dlaczego po rozstaniu dostajesz wiadomości od byłego chłopaka? Jak pokazują nam statystyki, około 70% kobiet dostaje wiadomości od swojego ex po rozstaniu. Jest to zupełnie zrozumiałe, biorąc pod uwagę, jak wielkie znaczenie mają one dla swoich partnerów w trakcie trwania związku. Po pierwsze musisz stanąć na nogi i otrzeć łzy. Nigdy nie zdołasz odzyskać kobiety, jeśli będziesz robił wrażenie słabego i bezbronnego, wzbudzając w niej litość. Każda dziewczyna czuje naturalny pociąg do facetów silnych i stabilnych emocjonalnie, którzy stawiają czoła wyzwaniom życia z determinacją i odwagą. 2. Po trudnym rozstaniu będziesz emocjonalnie rozbita. Rozpoczęcie nowego związku będzie odwróceniem uwagi od bólu. Twoja nowa relacja będzie opierała się na niepewności, nieufności i może nie wypalić. Kiedy poczujesz, że znowu nie wyszło, poczujesz się winna i będziesz wierzyć, że to ty jesteś powodem tych niepowodzeń, a UHtZt6. Bądźmy ze sobą szczerzy. Dzisiejsze związki nie wytrzymują zbyt długo. Patrząc na moich znajomych i obserwując relacje innych można śmiało stwierdzić, że "optymalny czas" trwania związku to jakieś 3-6 miesięcy. Oczywiście, są takie które wytrzymują dłużej. Sami dobrze wiecie, że dopiero po jakimś czasie można stwierdzić czy "to jest właśnie to". Na samym początku to standardowe motylki w brzuchu, zauroczenie i całkowite olewanie każdej wady partnerki. Tak jakby zupełnie była tego pozbawiona. Znajome? No właśnie. Dopiero później wychodzi szydło z worka. Wiele osób ma problem z pozbieraniem się po rozstaniu, wpada w dołek albo popełnia te wszystkie głupie rzeczy o których będzie mowa za moment. Na temat tego jak pozbierać się po rozstaniu już pisałem W TYM POŚCIE. No ale dobra, jesteście szczęśliwi i nagle coś zaczyna się psuć do tego stopnia, że ze sobą zrywacie. Tak definitywnie, bez miliona schadzek jak to niektórzy mają w zwyczaju. Dochodzimy w końcu do sedna sprawy. Jakie najgłupsze rzeczy odwalamy po rozstaniach i zerwaniach? Ja wypiszę kilka tych, które są najbardziej "popularne". Najgorsze co możecie zrobić po zerwaniu, to: ZAMIENIĆ STOSUNEK DO CAŁEJ PŁCI PRZECIWNEJ Zdradziła? Zerwał? Okazała się szmatą? Całował się z przyjaciółką? No to w takim razie trzeba wrzucić całe przedstawicielstwo płci swojej ex do jednego worka. Przecież wszyscy są tacy sami. Gówno prawda. Nie możesz po takim czymś zrażać się do wszystkich. To, że druga połówka potraktowała was bez uczuć, wolał inną albo ona przespała się z innym wcale nie oznacza, że teraz każdy facet to chuj, a każda kobieta sypia z pierwszym lepszym. Nie opieraj swojego patrzenia na innych na jednej nieprzyjemnej sytuacji. Bo jest cholernie dużo porządnych facetów i kobiet na tym świecie. Widocznie Tobie się tym razem nie poszczęściło. Należy się cieszyć, że masz z głowy jeden problem mniej. POPAŚĆ W NAŁOGI No jasne, skoro mam złamane serce to pójdę się nawalić. Kij tam, ważne żeby znieczuliło. Narkotyki? Czemu nie, przecież i tak wszystko straciłem, życie nie ma teraz żadnego sensu. Z jednej strony takie rozwiązania pomagają, bo na chwilę możemy zapomnieć, znieczulić ból, ale później odbije się to na naszym zdrowiu i psychice. Nie marnujcie swojego zdrowia bo jeszcze popadniecie w nałóg i dopiero będzie syf. Wiem, że łatwo to wszystko mówić, ale ludzie poważnie, będziecie pić bo ktoś postanowił skończyć waszą relację? No właśnie. Już lepiej zadzwońcie do swojego przyjaciela bądź przyjaciółki i z nim pogadajcie. Będzie to lepsze niż alkohol lub inne gówna. PROSIĆ ŻEBY WRÓCIŁ/A Ile razy ja to przerabiałem. Milion telefonów od koleżanki, którą rzucił facet dla innej. Zawsze w trakcie takich rozmów do dzisiaj nie mam pojęcia dlaczego, ale chciała do niego wrócić, ba, nawet go o to prosiła, błagała żeby tylko byli znowu razem. Jest to jedna z najgorszych rzeczy już nie tylko z jej strony, ale również patrząc na to jako osoba trzecia. Serce mi się kraja jak widzę zapłakaną dziewczynę, która całym sercem kocha tego idiotę, który postanowił zostawić ją dla innej bo mu się znudziła, czy inne tego typu wytłumaczenia zerwania. Serio, jak ktoś was "wyrzuca do kosza" jak jakąś pieprzoną zabawkę, to warto przemyśleć, czy jest sens płakać i błagać taką osobę żeby do nas wróciła. Powiedzenie, że dwa razy do tej samej rzeki się nie wchodzi chyba nie wzięło się znikąd, nie? CIĄGŁE SPRAWDZANIE CO TAM U NIEGO/NIEJ SŁYCHAĆ "Hmm.. sprawdźmy z kim teraz się spotyka, co aktualnie robi, czy jest już w związku? Jak tak można?! Z nią? I do tego dobrze się bawi zaraz po naszym rozstaniu? JAK ŚMIE?!" - chcecie się bawić w stalkerów i ryć sobie codziennie banie swoim byłym bądź byłą? Takie coś należy traktować jak książkę, zamykacie rozdział, odwracacie na kolejną pustą stronę. Nie wraca się do przeszłości. Na cholerę na siłę wracać do czegoś co sprawiało wam przykrość? Po co wam wiedzieć z kim się teraz spotyka, jak się czuje, co robi? Wy macie swoje życie i musicie iść do przodu. Skupić się na tym co jest teraz, a nie na tym co już było i nie zakończyło się zbyt ciekawie. ZACZĄĆ SIĘ OBJADAĆ Chyba dedykuję ten punkt wszystkim paniom. Ile razy nasze piękne panie sięgały po wino i jakieś ciastka, czekoladę, cokolwiek słodkiego? Walić dietę, trzeba zajadać smutki. Tylko żebyście nie przytyły przez takie coś parę kilo. Później się obudzicie i będziecie mieli te parę kilo więcej i będzie zdziwienie i rozpacz bo nagle jest się nieco pulchnym. I nie mówię teraz tylko i wyłącznie o paniach! O tych najgłupszych rzeczach mógłbym się jeszcze rozpisywać i rozpisywać. Doszedłem do wniosku, że wezmę do lupę te najbardziej występujące. Sam popełniłem jedną rzecz z tej listy, a dokładniej mówiąc prosiłem żeby moja była do mnie wróciła. Była idealna pod każdym względem, po jakimś czasie coś zaczęło się psuć, mniej się dogadywaliśmy, ciągle były jakieś kłótnie o jakieś pierdoły. Na końcu usłyszałem, że już jej się znudziłem. I nagle bum, Kamil jest singlem. Przeżywałem to cholernie długo, błagałem ją, że może jednak za drugim razem nam wyjdzie i w ogóle.. Po jakimś czasie zrozumiałem, że chyba nie warto. Postanowiłem dać sobie spokój. Po roku się do mnie odezwała.. Ale to wpis na inną okazję. Dajcie znać na fejsie lub w komentarzach czy mam coś na ten temat więcej napisać. Bo to w sumie chyba dość ciekawa historia. Jeszcze raz polecam przeczytać posta; jak pozbierać się po rozstaniu? Podsumowując to wszystko; bądźcie silni i nie dajcie się! Taka jest kolej rzeczy, że coś się zaczyna i zazwyczaj kończy. A może jednak nie? Może natraficie na kogoś wartościowego z kim zostaniecie już do końca życia? Warto wierzyć i się nie poddawać. Bądźcie sobą, a na pewno znajdzie kogoś, kto dostrzeże w was coś czego inni nie potrafili. Profil autora: Złamane serce to nie tylko określenie stanu, w jakim znajdujemy się po rozstaniu. Ból spowodowany nieszczęśliwą miłością i negatywne emocje mogą osłabić odporność całego organizmu, a nawet doprowadzić do niewydolności serca. Poznaj sposoby, na przetrwanie bólu po rozstaniu i nie załamuj się - już po kilku tygodniach będziesz w stanie rozpocząć nowy rozdział życia. Objawy bólu po rozstaniu przypominają zawał, ale nie są związane ze zmianami miażdżycowymi, lecz z silnym stresem o podłożu emocjonalnym. Naukowo nazwano je syndromem „złamanego serca” (broken heart syndrome). Ta jednostka chorobowa została po raz pierwszy opisana przez japońskiego lekarza Hikaru Soto, który nazwał ja zespołem takotsubo. Objawy zespołu złamanego serca Do głównych objawów zespołu złamanego serca należą: ból w klatce piersiowej, zakłócenia rytmu serca, wzrost poziomu hormonów stresu we krwi, obrzęk płuc, powiększenie lewej komory serca, spadek temperatury ciała i obniżone samopoczucie (apatia, depresja). Symptomy te ustępują zwykle po tygodniu, a w poważniejszych przypadkach po dwóch tygodniach leczenia (w tym hospitalizacji). Mogą ustąpić samoistnie, jeśli ich nasilenie nie jest duże. Ile trwa ból po rozstaniu? Emocjonalne rany serca po rozstaniu z bliską osobą, goją się w swoim tempie. Najtrudniejsze są pierwsze dni, trudno nam uwierzyć w to, co się wydarzyło. Mamy nadzieje, że wszystko wróci do normy, że to tylko sen. Odczuwamy silną tęsknotę za kochaną osoba i cierpimy, że nie ma jej przy nas. Zazwyczaj przez pierwsze dwa tygodnie ciało, umysł i serce asymilują stresującą sytuację. W tym czasie możemy doświadczać różnych emocji i stanów: od żalu, gniewu i wściekłości, po smutek, tęsknotę i depresję. Dla procesu gojenia ran ważne jest pozwolenie sobie na wyrażenie wszystkich emocji. To przyniesie ulgę. Trzymanie w sobie emocji, zamrażanie ich w ciele, może spowodować pojawienie się poważnych chorób. Po ok. miesiącu zaczyna się powrót do względnie stabilnego samopoczucia. Zaczynamy akceptować to, co się wydarzyło. Rozumiemy, że jakiś rozdział naszego życia właśnie się skończył i rozpoczął następny. Proces regeneracji jest kwestią indywidualną i u każdego może trwać krócej lub dłużej. Złamane serce często wymaga leczenia Bardzo ważne jest wsparcie innych osób, najlepiej rodziny i przyjaciół. Będąc wśród bliskich, możemy poczuć się bezpieczniej. Pozytywna postawa innych osób: troska, otwarte serce, chęć wysłuchania i przytulenia, to wsparcie, jakiego nasze serce teraz najbardziej potrzebuje. Jeśli mimo to objawy „złamanego serca” utrudniają ci codzienne funkcjonowanie, zasięgnij porady u profesjonalistów. Szczera rozmowa z osobą, która nam współczuje, a jednocześnie potrafi spojrzeć z innej perspektywy na to, co nas spotkało, może przynieść ulgę psychiczną i emocjonalną. Pomocna może się okazać sesja z psychologiem albo z psychoterapeutą. Możesz również zapisać się na warsztaty terapeutyczne lub rozwojowe. Jak przetrwać ból po rozstaniu? 1. Schowaj do pudełka lub wynieś z domu rzeczy należące do byłego partnera oraz te, które od niego dostałaś. Na jakiś czas zrezygnuj z chodzenia do miejsc, które ci się z nim kojarzą. Wszystko po to, by nie wywoływać wspomnień. Czasami zalecany jest też minimalny kontakt, aby mieć czas na asymilację tego doświadczenia. 2. Pozwól sobie na wypłakanie i doświadczenie wszystkich emocji, jakie się pojawiają. Płacz głęboko z brzucha, wyrzucaj złość, uderzając w poduszki, zapisz się na zajęcia fitness, aby uwolnić emocje, ale również poczuć więcej siły w swoim ciele. Powstrzymywanie się od wyrażania emocji sprzyja tworzeniu się emocjonalnych toksyn, które są przyczyną chorób. 3. Zadbaj o ruch: spacer po lesie, rower, nordic walking, taniec, zajęcia jogi lub fitness. Praca w grupie pomoże ci na chwilę zapomnieć o stresującej sytuacji, a serce będzie mieć czas na regenerację. 4. Naucz się technik relaksacji, które obniżają napięcie fizyczne i psychiczne, łagodzą lęk i niepokój, zwiększają odporność organizmu. Może być to technika relaksacji w pozycji leżącej, ze spokojną muzyką w tle i głosem lektora, ćwiczenie oddechowe lub medytacja. Najłatwiej zrelaksować się po aktywności fizycznej. 5. Bądź dla siebie dobra, mów sobie komplementy, dbaj o zdrowie, kup sobie coś, o czym od dawna marzyłaś, wybierz się w podróż z przyjaciółmi, idź na masaż (np. hawajski lomi-lomi). Otwórz swoje serce na miłość do siebie. Bądź dla siebie taką przyjaciółką, o jakiej zawsze marzyłaś. miesięcznik "Zdrowie" Po jakim czasie facet żałuje rozstania ?Co ja zrobiłem…Krok po kroku do powrotuPo jakim czasie facet żałuje rozstania ?Rozstanie to zawsze bolesny etap. Zwłaszcza dla porzuconej kobiety. Mężczyzna zazwyczaj już w dniu, w którym zrealizował swoje postanowienie o odejściu, świętuje. Bawi się z kolegami, pije alkohol i przeżywa radość, którą nazywa wolnością. W tym czasie kobieta płacze, zastanawia się co zrobiła źle, analizuje z przyjaciółkami cały swój związek. Jednak po jakimś czasie spojrzenie na rozstanie może zmienić się u każdej ze ja zrobiłem…Ty, po okresie rozpaczy, zaczynasz odbudowywać poczucie własnej wartości, stajesz na nogi i żyjesz nowym życiem w pojedynkę. Wracasz na właściwe tory, nauczyłaś się już, że życie samej wcale nie jest takie złe. Przestajesz się interesować byłym, nie oglądasz już jego zdjęć, nie wchodzisz na jego profil w mediach społecznościowych, nie rozmawiasz o nim z przyjaciółmi. Poukładałaś sobie w głowie i wychodzisz na prostą, a może nawet zamknęłaś przeszłość i zaczynasz z czystą kartą. W tym czasie on, po okresie szczęścia z powodu podjęcia najlepszej, jego zdaniem, życiowej decyzji zaczyna rozmyślać. Wracają miłe wspomnienia z podróży, wspólne oglądanie meczy a także fakt, że zawsze byłaś w domu jak wracał z pracy i miał z kim pogadać o tym jak bardzo wkurzyli go współpracownicy. Zorientował się, że koledzy są super, ale raz na jakiś czas i tak naprawdę tylko Ty rozumiałaś go bez słów. Dotarło do niego, że przed Tobą nie musiał udawać twardziela, bo kochałaś go takim jakim jest naprawdę. Do tego dochodzi najważniejsze a mianowicie Ty i to jak zachowywałaś się po rozstaniu. Nie dzwoniłaś, nie pisałaś, nie błagałaś o powrót. Zajęłaś się sobą, masz swój świat, swoje pasje. Nawet jeśli nigdy nie interesowało Cię czy on to zauważył (w końcu robiłaś to dla siebie) to bądź pewna, że wszystko odnotował. No chyba, że łączył Was przelotny romans, wtedy ani Ty ani on raczej nie rozpamiętujecie tego co Was łączyło i nie zależy Wam na tej drugiej osobie kiedy gorące uczucie przeminie. W długoletnim związku jest zupełnie inaczej, to oczywiste. Jeśli jeszcze były partner zobaczy Cię w towarzystwie innego mężczyzny to na pewno obudzi się w nim zazdrość. Co teraz? Moment, w którym uświadomił sobie, że zrobił błąd odchodząc, wydaje się być przełomowy. Jeśli mężczyzna jest dojrzały i naprawdę zrozumiał co stracił będzie próbował Cię po kroku do powrotuOto kilka symptomów, które mogą świadczyć o tym, że mężczyzna żałuje rozstania i chce Cię odzyskać:swoim zachowaniem pokazuje, że się zmienił,coraz częściej do Ciebie pisze lub dzwoni, nawet pod byle pretekstem,przychodzi z wizytą,proponuje pomoc, twierdząc, że zawsze możesz na niego liczyć,proponuje wspólne wyjście, oczywiście w ramach przyjacielskich kilka przykładowych zachować równie dobrze może być oznaką tego, że on chce być jedynie przyjacielem, bez względu na Waszą przeszłość. Może być także chęcią zadośćuczynienia Tobie za to, że swoim zachowaniem wcześniej Cię skrzywdził. Dopóki jasno nie określi się co nim kieruje, nie możesz być niczego pewna. Najlepszym rozwiązaniem jest czekać na rozwój wypadków i robić swoje. Jeśli spodobał Ci się ten artykuł lub korzystasz z mojej wiedzy na swoim blogu lub stronie www to wstaw proszę u siebie link do źródła: Tagi: ⭐ Kiedy facet żałuje rozstania ? po jakim czasie facet żałuje rozstania ? kiedy facet żałuje, że zerwał, kiedy facet zrozumie co stracił, kiedy on mowi ze bedzie zalowal rozstania Temat: Dylemat rozstanie czy nie. Witam, spróbuje się dostatecznie streścic z problemem, choc nie będzie to łatwe. Byłam z chłopakiem jakies 2,5 roku. Zerwałam przez niego. Nasze pierwsze pół roku można zaliczyc do szczęsliwych, potem to tylko dla mnie była wiara ze sie poprawi, będzie lepiej- a nie było było coraz gorzej. On pił, dużo pił, często, kłamał, często własnie tez z tego powodu, bo choc na wiele rzeczy się nie zgadzałam, mówiłąm "nie" to on i tak to nawet wędkarstwo, a Poza piciem zajął sie chorymi rzeczami takimi jak broń, myślistwo, legalnie lub nie poprostu się w to wgłebił, co nigdy mi się nie podobało, gdyż nigdy nie wykazywał się odpowidzialnością godną dorosłego człowieka... Nie czułam poprostu kompletnie , ze mu cos zależy, gdy była kłótnia z mojego czy jego powodu, to jak nie pojechałam wyjasnic do niego tego, to on nic nie zrobił,zawsze pił. A ja zostawałam sama w nerwach, kiedy on sie poświęcał temu co dla niego najlepsze(alkohol i jeżdzenie z kolegami po lasach). okłamał mnie, chodziło tez o picie więc Zakonczyłam to, gdyz nie czułam wogóle ze mu zależy. On jak zwykle nawet sie nie pofatygował przyjechac. PO tym zdarzeniu ciągle upajał sie alkoholem przez jakies 3 tyg. tak ze nie wiedział który juz dzien mi się kroiło i rozkleiłam się całkiem. napisałam o spotkanie, on mi piekne ładne słówka, ze zrozumiał ze juz nie będzie pił, ale kiedy poprosiłam go zeby conajmniej miesiąc tego gówna nie ruszał to odpowiedział ze sie postara ale nie obiecuje, bo cos tam cos tam...Nie minęło pare dni i znów kłótnia o alkohol, fakt nie ze wypił, ale w tym temacie sie kłótnia zawierała. Koniec i znów Minął następny miesiac. Teraz on napisał o spotkanie,Zrobiłąm to choc od razu zastrzegłąm ze niech na wiele nie liczy. Rozmowa była podobna jak ostatnim razem ale jakos inna. Zapewniał mnie ze tym razem sie zmienił bo zrozumiał. Rozmawiał z psychologiem i pojął pewne rzeczy, w skrócie psycholog po zapoznaniu sie z sytuacją z jego strony, stwierdził ze ja nie okazywałam mu zbyt wiele miłości (ma to swoje korzenie niby w rozwodzie moich rodziców) dlatego on szukał satysfakcji w czym innym -bron, polowania tym co go kręciło. Przyznaje sie nie jestem wylewna uczuciowo, ale jestem opiekuncza kiedy tego potrzebował, nie zostawiałam go samego, zawsze wspierałam. Z jego strony wsparcia zadnego nie dla mnie takie jak cięzka operacja mojego psa były dla niego powiedział mu również ze win nalezy szukac w sobie a nie innych, racja tylko nie jestem przekonana, czy to znów nie sa puste słowa,Teraz on wyjechał za granice, odpocząc od alkoholu i towarzystwa i czeka czy chce do niego wrócic...Nie wiem co mam zrobic, obawiam sie ze znów moze byc tak samo, a jednoczwsnie wierze ze on sie zmienił..czy to mozliwe? przez dwa miesiące próbowałam zapomniec o nim i kiedy prawie mi sie udało on znów sie pojawa. No i nie wiem czy czuje jeszcze cos do niego. Wzrusza mnie to wszystko ale nie wiem czy jest sens znów próbowac...Poradzcie prosze... Temat: Dylemat rozstanie czy nie. Lidia Marczak: Nie wiem co mam zrobic, obawiam sie ze znów moze byc tak samo, a jednoczwsnie wierze ze on sie zmienił..czy to mozliwe? przez dwa miesiące próbowałam zapomniec o nim i kiedy prawie mi sie udało on znów sie pojawa. No i nie wiem czy czuje jeszcze cos do niego. Wzrusza mnie to wszystko ale nie wiem czy jest sens znów próbowac...Poradzcie prosze... Z nałogami nie ma żartów. Moje doświadczenie jest takie, że słowa nic nie znaczą, a tym bardziej słowa w stylu "od jutra się zmienię, jak tylko do mnie wrócisz". Zmiana zachodzi w człowieku wtedy kiedy on tego chce i czuje się na to gotowy - jedynym człowiekiem, który może przypilnować, żeby nie pił, jest on sam. Dlatego kolejność jest taka, że najpierw on radzi sobie ze swoim problemem, a potem Ty wracasz. Co do interpretacji psychologa, u którego był Twój partner - w moim odczuciu to duże nadużycie (albo duże niezrozumienie jego słów przez Twojego partnera, ciężko powiedzieć). W każdym razie nie znam psychologa, który po jednej rozmowie wysunąłby tak daleko idące wnioski. I najważniejsze - jeżeli jesteś w stanie już "prawie" o nim zapomnieć to czy warto rozdrapywać rany i wielokrotnie przeżywać to samo? Skoro Twój związek już kilka razy się rozpadł to na jakiej podstawie twierdzisz, że tym razem będzie inaczej? Gośka J. Urząd Wojewódzki/Wydział Bezpieczeństwa i Zarządzania Kr... Temat: Dylemat rozstanie czy nie. Lidia Marczak: A jak Ty myślisz? Czego oczekujesz od związku, a co dostajesz? Temat: Dylemat rozstanie czy nie. Jeżeli chodzi o jego nałóg, to powiedział ze juz nie pije ostatnio, a teraz gdy jest za granicą chce to kompletnie zakonczyc...i od jakis 2 tygodni faktycznie nie sama już kolejny raz nie dałabym się nabrac, ze sie poprawi a najpierw wrócic do niego. Ale jego słowa zaczynają miec pokrycie w działaniu, dlatego się zastanawiam... Nie wiem jaki to psycholog był, wiem ,że rozmowa jego z nim bardzo wpłynęła na niego, że zaczął myślec, ze to jego wina była i chce to naprawic. Tu własnie mam problem, gdyż boje się tego że może byc tak samo, ale jednoczesnie widze ze cos sie zmieniło, wierze, że wcale tak nie musi byc. Oczekuje od związku przede wszystkim szczerości, rozmowy, kompromisów realnych, poczucia ze jestem dla niego ważna, że nie zostawi mnie samej, gdy będe tego potrzebowac, wsparacia... hmm wiele z tych rzeczy nie miałam, ale teraz po rozmowie z nim wygląda, że naprawde chce mi to dac, to czego nie miałam... Poradźcie jak wyjśc z tej sytuacji, co pomoże mi podjac decyzje. Edyta K. właściciel, "Jedynka" Pracownia Terapii i Edukacji Psycho... Temat: Dylemat rozstanie czy nie. Pani Lidio, Na podstawie tego co Pani pisze wydaje się, że Pani partner jest alkoholikiem, co gorsza jego choroba jest juz w stadium dość zaawansowanym, skoro zdarzają mu się ciągi picia i wyraznie stracił nad piciem kontrolę. Jedna wizyta u psychologa z całą pewnością niczego nie zmieni w sposób trwały w jego zachowaniu,cudów nie ma, proszę przestać się łudzić. Leczenie odwykowe to trudny i dość długotrwały proces( ok 1,5- 2 lata), polega na systematycznej pracy nad sobą w kontakcie z terapeutą nawet kilka razy w tygodniu. Proszę się zastanowić czy ma Pani tyle wytrwałości i tyle miłości do niego, by towarzyszyć partnerowi w czasie leczenia?? o ile oczywiście wogole je podejmnie , bo jak narazie to tylko odbył konsultację, z której zresztą wyciągnął, poza korzyściami, rownież j wnioski obwiniające Panią za to co się złego dzieje w jego życiu. Alkoholicy zazwyczaj obwiniają bliskich za swoje problemy, niech Pani nie pozwala na to,dopóki nie jest za pózno,dopóki nie jest Pani jeszcze osobą wspóluzaleznioną wspólnie z alkoholikiem pchającą koło choroby alkoholowej poprzez np: zaprzeczanie oczywistym faktom usprawiedliwianie zła naiwna wiarę, że dla Pani on się zmieni lub, że po ślubie będzie lepiej Jeżeli bardzo go Pani kocha,,,proponuję postawić twarde warunki,,, najpierw podejmnie leczenie odwykowe a potem odzyska Panią pozdrawiam konto usunięte Temat: Dylemat rozstanie czy nie. Witam Cię Lidio, życie z alkoholikiem to piekło na ziemi. Wybór należy do miłość nie jest na tyle silna, żeby pokonać nałóg. Znajdź w swojej miejscowości grupę AL-Anon i zacznij walczyć przede wszystkim o Cię serdecznie, życzę Ci dużo siły i samozaparcia. Przesyłam Ci moją siłę i moc pozytywnego myślenia. Temat: Dylemat rozstanie czy nie. Lidio, podpisuję się pod tym co napisały osoby powyżej. Myślę, że zanim podejmiesz jakikolwiek decyzje i uwierzysz Jego deklaracjom, dowiedz się więcej nt. uzależnienia i współuzależnienia. Możesz np. zajrzeć na moją stronę . Możesz też obejrzeć film "Wszyscy jesteśmy Chrystusami" - genialnie pokazuje co dzieje się z alkoholikiem i jego rodziną. Możesz tam np. zobaczyć proces zwany przez specjalistów "nawrotem" - czyli powrotem do destrukcyjnego picia po 7 latach abstynencji. Bo warto wiedzieć, że alkoholik może nie pić. To niepicie może trwać kilka lat, ale jeśli wróci do picia, to będzie to takie destrukcyjne picie jak poprzednio. Uzależnienie nie przechodzi, nie ma powrotu do picia towarzyskiego. Myślę że to co powinnaś sobie przede wszystkim uświadomić to że problem uzależnienia to nie tylko problem upijania się. Uzależnienie to problem emocjonalny - alkohol jest sposobem na to, aby odcinać się od emocjonalnego doświadczania siebie i otaczającego świata. Alkohol tłumi przeżywanie. To tak jakbyś zaczęła chodzić z watą w uszach. Wyjęcie tej waty sprawiłoby, że dźwięki docierałyby do Ciebie za mocno, więc chciałabyś je wygłuszyć. Teraz wyobraź sobie, że hałas sprawia Ci ból i wkładasz sobie w uszy watę. Co czujesz? Ulgę Wreszcie możesz pozbyć się napięcia i bólu jaki powodują dźwięki w Twoim otoczeniu. Teraz wyobraź sobie, że ktoś bliski ma do Ciebie pretensję, bo Ty go przez tę watę w uszach nie słyszysz. Chcesz go usłyszeć wyjmujesz watę i kaskada dźwięków wpada w Twoje uszy, napinasz się, chodzisz rozdrażniona, marzysz o chwili wytchnienia. To jest właśnie sytuacja niepijącego alkoholika. Być może on chce Cię usłyszeć, być może zdaje sobie sprawę, z zagrożenia i destrukcji jaką niesie picie, ale jednocześnie zaprzestając picia pozbawia się tarczy, chroniącej go przed światem i przed sobą. Jest rozdrażniony i napięty. I nawet jeśli widzi korzyści z niepicia czeka na ten moment kiedy będzie mógł się spokojnie napić. Oszukuje siebie na tysiąc różnych sposobów, że teraz już może, że umie nad tym zapanować, wymyśla tysiąc sposobów na skontrolowanie swojego picia i wraca do tego z czego przed chwilą wyszedł. I to nieodmiennie przynosi ulgę, napięcie schodzi i znów można postanowić, że jednak lepiej nie pić. I to się udaje nawet jakiś czas, czasem klika miesięcy, aż znowu rosnące napięcie stanie się nie do wytrzymania i znów znajdzie się "przypadkiem" jakiś kolega, jakaś okazja na "tylko ten jeden raz". Jak widzisz twoje prośby i różne zabiegi mają tu naprawdę nie wielkie znaczenie. To co go może wyleczyć to nie postanowienie napicia tylko rozwiązanie problemu radzenia sobie z emocjami i napięciami na trzeźwo. Do tego potrzeba nie tylko niepicia ale totalnego przeorganizowania swojego życia. Tak aby styl życia, sposób życia wspierało trzeźwość. Więc jeśli on coś obiecuje że zmieni, a np. dalej ma tylko pijące środowisko, to te obietnice mają bardzo małe szanse realizacji, nawet jeśli są szczere. Więc nie słuchaj tego co on mówi że zrobi, tylko patrz co on realnie robi "po nowemu" co konkretnie zmienia oprócz nie picia. Jedna sesja z psychologiem i zrozumienie szkodliwości picia czy jego przyczyn nijak się ma to wewnętrznej przemiany jaka tu jest konieczna, aby niepicie w dłuższym czasie było możliwe. Nie każdy psycholog jest przygotowany do terapii uzależnienia i bardziej wiarygodne są tu placówki specjalizujące się w tego rodzaju problemach oraz specjaliści terapii uzależnień. Twoje zachowania i doświadczenia dzieciństwa, Twoja emocjonalność nie mają tu nic do rzeczy. On nie pije dlatego, że Ty miałaś takie czy inne dzieciństwo, albo w jakiś sposób się zachowujesz. On pije dlatego, że bycie trzeźwym go boli. W nim jest powód i on ma się zmieniać. To, że on tak mówi, że w jakiejś części to przez Ciebie, to jest to typowe w tej chorobie. Standardowe teksty to: "nie pił bym gdybyś: się nie czepiała, nie gadała tyle nie zdenerwowała mnie nie wypominała mi picia nie mówiła o piciu była milsza była troskliwsza pomogła mi była przy mnie zostawiła w spokoju dała decydować nie zmuszała mnie...." Słyszą to wszystkie towarzyszki uzależnionych Temat: Dylemat rozstanie czy nie. Może troche mało opisałam problem... Myśle,że on nie jest w tak zaawansowanym stadium alkoholizmu. Kiedy byłam z nim to owszem piwo było od czasu do czasu, potem coraz więcej, nie podobało mi się to, że pije prawie codziennie jedno,dwa lub trzy piwa i od imprezy troche jeden lub dwa dni w tygodniu nic nie jeden dłuzy czas, kiedy pił przez pare dni na okrągło zdarzył sie ,kiedy go zostawiłam. Od swojego pijącego towarzystwa wyraźnie chce się odciąc. Ale tu nie tylko o to chodzi, denerwowało mnie również, że znalazł chorą pasję w którą strasznie się zagęłbił. Zaczął robic pozwolenie na bron, jeździc nocami po lasach i na okrągło o tym gadac. To było nie do zniesienia. Zawsze byłam przeciwna temu, a teraz powiedział, że zrezygnuje z tego tez. Chodzi tez o jego poglądy z kasą. Zawsze mu mało... Nie żeby mi żałował na cos czy cos, ale chciałby miec miliony i nic nie robic najlepiej. Otworzył firmę, zarabiał wkoncu coraz większe pieniądze ale dalej mu za mało człowiek dąży,żeby mu lepiej było, ja ja się ciesze z tego co mam, a nie zazdrosze komuś. Wracając do firmy i kasy, to teraz żeby odpocząc, na nowo się "narodzic" wyjechał do pracy za granicą- haruje po 13h ddziennie za mniejsze pieniądze niż tu i mieszka w nie zbyt fajnych warunkach. Nie musiał wcale tam jechac...sam dla siebie na to się zdecydował...Czy jest możliwe aby człowiek zmienił sie o 180stopni? Temat: Dylemat rozstanie czy nie. Stadium alkoholizmu może ocenić tylko on sam i specjalista. Dla mnie picie 1-2 piw codziennie to też rodzaj alkoholizmu i często nie mniej destrukcyjnego, z drugiej strony cała masa Polaków nie widzi w tym nic złego. Punkt widzenia zależy od punktu siedzenia. Odwiedź ośrodek terapii uzależnień, pogadaj z kimś, kto się na tym zna - przynajmniej rozwiejesz swoje wątpliwości. Co do jego pasji, jeżeli mu zabronisz jej realizować to nie wróżę Wam świetlanej przyszłości. Odcinanie ukochanej osoby od pasji porównałabym do zamknięcia jej w złotej klatce - w Twoim odczuciu tak będzie lepiej, a w jego? I kolejna rzecz - samce mają to do siebie, że przejawiają postawę zdobywcy. Innymi słowy, chcą coraz więcej i nie zadowalają się tym co mają teraz. Może mają to zapisane w genach, a może jest to uwarunkowane kulturowo, nie wiem. Wiem, że jeśli chce się mieć samca w domu to trzeba to zaakceptować. Oprócz samca wyróżniam jeszcze misiów, pantoflarzy, metroseksualnych, równouprawnionych i kilka innych typów mężczyzn - trzeba znaleźć typ najbardziej pasujący do Ciebie :) Jeśli pytasz o to czy człowiek może się zmienić, moja odpowiedź brzmi TAK, oczywiście, że może. Czasem wystarczy jedno małe wydarzenie w życiu człowieka, żeby całkowicie zmienić spojrzenie na świat. Temat: Dylemat rozstanie czy nie. Magdalena Bartoszewska: Stadium alkoholizmu może ocenić tylko on sam i specjalista. Dla mnie picie 1-2 piw codziennie to też rodzaj alkoholizmu i często nie mniej destrukcyjnego, z drugiej strony cała masa Polaków nie widzi w tym nic złego. Racja. Większośc nie widzi nic w tym złego ale ja tak, nie podoba mi się to. Nie tak mnie wychowali, ojciec bardzo rzadko spożywał jakikolwiek alkohol. Ale z drugiej strony u niego w rodzinie było odwrotnie,ojciec lubiał wypic, awantury itd. Ale ostatnimi laty juz nie pije. Mój ex powiedział ze w jego rodzinie nigdy tak nie będzie jak on miał w dzieciństwie. Co do jego pasji, jeżeli mu zabronisz jej realizować to nie wróżę Wam świetlanej przyszłości. Odcinanie ukochanej osoby od pasji porównałabym do zamknięcia jej w złotej klatce - w Twoim odczuciu tak będzie lepiej, a w jego? Niczego mu nigdy nmie zabraniałam, tylko mi się to nie podoba, bo uwazam wszystko ale w umiarze, a to co on wyprawiał to było chore poprostu przekraczało wszelkie granice. Najpierw wędkarstwo do granic bólu i na okrągło, potem polowania i broń. Ja nigdy mu nie zabraniałam, ale jak taka pasja staje się najważniejsza w życiu nawet od drugiej osoby to chyba coś jest nie halo. Temat: Dylemat rozstanie czy nie. Lidia Marczak:Racja. Większośc nie widzi nic w tym złego ale ja tak, nie podoba mi się to. Nie tak mnie wychowali, ojciec bardzo rzadko spożywał jakikolwiek alkohol. Ale z drugiej strony u niego w rodzinie było odwrotnie,ojciec lubiał wypic, awantury itd. Ale ostatnimi laty juz nie pije. Mój ex powiedział ze w jego rodzinie nigdy tak nie będzie jak on miał w dzieciństwie. Widzisz i tu jest pytanie jaką każdy z was ma definicję picia i gdzie są granice Waszej tolerancji. Twoją wypowiedź rozumiem tak, że Twoja definicja picia zaczyna się od regularnego spożywania jakiegokolwiek alkoholu, a jego definicja od awantur po alkoholu. Między jednym piwem a awanturą widzę sporą różnicę.. Może być tak, że każde z Was, operując na swojej definicji, ma zupełnie inne spojrzenie. Ty możesz uważać, że ex pijąc cokolwiek powiela drogą ojca, a on się może oburzać, bo przecież się nie awanturuje. I mamy klops, on nie wie o co Ci chodzi, a Ty czujesz się niezrozumiana. Niczego mu nigdy nmie zabraniałam, tylko mi się to nie podoba, bo uwazam wszystko ale w umiarze, a to co on wyprawiał to było chore poprostu przekraczało wszelkie granice. Najpierw wędkarstwo do granic bólu i na okrągło, potem polowania i broń. Ja nigdy mu nie zabraniałam, ale jak taka pasja staje się najważniejsza w życiu nawet od drugiej osoby to chyba coś jest nie halo. Co konkretnie oznacza "do granic bólu"? I po czym wnioskujesz, że jego pasja była/jest ważniejsza od drugiej osoby? W tym wypadku ponownie pojawia się problem definicji, interpretacji i granic. Coś, co dla Ciebie jest niewyobrażalne, nie musi być takim dla niego. Temat: Dylemat rozstanie czy nie. Lidio, zupełnie nie rozumiem tego, co się teraz stało - w pierwszym poście było problemowe picie, a gdy zostało nazwane alkoholizmem to nagle problem zniknął i sama mówisz, że to Ty przesadzasz i może się czepiasz. Jednak znowu wymieniasz cały szereg jego zachowań, z którymi Ci jest trudno i źle. Pokazujesz jak bardzo się nie rozumiecie. Myślę, że może warto przełożyć uwagę z tego jaki on jest "nie taki" i zastanowić się po co w ogóle chcesz tego związku. Na co Ci taki chłop co podejrzanie pije (może i się czepiasz, ale nie podobają Ci się jego piwa), nie podoba Ci się jego pasja, nie podoba podejście do pieniędzy. Już raz od niego odeszłaś i on jakby się tym nie przejął To po co wróciłaś, czego chcesz w tym związku, na co liczysz? Podoba Ci się, że on obiecał, że porzuci to całe swoje życie jakie lubi dla Ciebie, bo Ty tego nie lubisz? To Cię "kręci"? Nie niepokoi Cię, że jeśli zrobi to wszystko dla Ciebie porzuci swoją pasję, sposób spędzania czasu, rozrywki, towarzystwo, sposób zarabiania pieniędzy, stosunek do pieniędzy itd... jeśli tyle dla Ciebie poświęci, to odbije się to za jakiś czas "czkawką". Nie boisz się rachunku jaki Ci wystawi, jeśli naprawdę to zrobi? A jeśli jednak nie da rady i będziesz musiała się męczyć z takim facetem, który Ci się właściwie nie podoba? Czy nie lepiej zamiast reformować tego człowieka, znaleźć takiego co już to ma - lepszą pasję, lepsze podejście do życia itp...? A tak na marginesie jeśli ktoś jest w stanie pić ciągiem kilka dni, z "powodu rozstania" to mało prawdopodobne, aby to był ktoś kto nie ma bliższych relacji z alkoholem. No i w pierwszym poście łączyłaś "las" i alkohol a teraz to oddzielasz. Choć wydaje się prawdopodobne, że te dwie rzeczy się łączą. Gośka J. Urząd Wojewódzki/Wydział Bezpieczeństwa i Zarządzania Kr... Temat: Dylemat rozstanie czy nie. Typowe dla współuzależnionej kobiety - zaprzeczanie. Nie jesteś widocznie jeszcze gotowa na przyjęcie prawdy. Jeśli nadejdzie taki czas to napisz, to ja napiszę Ci jak wyglądało moje życie kiedy wychowywał mnie wujek narkoman i alkoholik. Mogę opisać Tobie, jak zniszczył całą rodzinę. Aneta S. trener, doradca zawodowy, coach Temat: Dylemat rozstanie czy nie. Elżbieta Kalinowska: No i w pierwszym poście łączyłaś "las" i alkohol a teraz to oddzielasz. Choć wydaje się prawdopodobne, że te dwie rzeczy się łączą. Moj swietej pamieci wujek Henryczek zwykl mawiac: "Liczba nalogow jest stala".Aneta S. edytował(a) ten post dnia o godzinie 22:32 Temat: Dylemat rozstanie czy nie. Elżbieta Kalinowska: Podoba Ci się, że on obiecał, że porzuci to całe swoje życie jakie lubi dla Ciebie, bo Ty tego nie lubisz? Nie chce żeby porzucał całe to życie dla mnie. Człowiek musi miec pasje zainteresowania ale niech to nie przekracza granic rozsądku. Czyli wypad na łono natury czy na ryby -ok, ale nie codziennie i bez względu na wszystko. Spotkania z kolegami czy coś, nigdy nie miałam o to problemów, o ile nie rozbijało się to o bezsensowne picie bez okazji. Niech robi to co lubi, ale niech to nie będzie na pierwszym bezwzględnym miejscu. On też zawsze uważał, że skoro on mi niczego nie zabrania, to jemu też wolno wszystko i wszędzie i nie rozumiał dlaczego mogę miec o cos problem do niego, skoro on mi na wszystko pozwala. Czy nie lepiej zamiast reformować tego człowieka, znaleźć takiego co już to ma - lepszą pasję, lepsze podejście do życia itp...? "takich już nie ma"... i boje się że nie jestem w stanie już nikogo więcej pokochac....No i w pierwszym poście łączyłaś "las" i alkohol a teraz to oddzielasz. Choć wydaje się prawdopodobne, że te dwie rzeczy się łączą. Tak łączą sie, jego pasje bardzo często łączyły sie z alkoholem, tylko nie rozumiem do czego w tym dązysz? konto usunięte Temat: Dylemat rozstanie czy nie. Magdalena Bartoszewska:I kolejna rzecz - samce mają to do siebie, że przejawiają postawę zdobywcy. Innymi słowy, chcą coraz więcej i nie zadowalają się tym co mają teraz. Może mają to zapisane w genach, a może jest to uwarunkowane kulturowo, nie wiem. Wiem, że jeśli chce się mieć samca w domu to trzeba to zaakceptować. Oprócz samca wyróżniam jeszcze misiów, pantoflarzy, metroseksualnych, równouprawnionych i kilka innych typów mężczyzn - trzeba znaleźć typ najbardziej pasujący do Ciebie :) Wypraszam sobie!!!! Misie, pantoflarze i równouprawnieni cały czas pozostają mimo wszystko samcami i mają swój samczy atrybut na swoim miejscu!!! Rafał Winnicki PKO BP Departament Restrukturyzacji i Windykacji Klienta ... Temat: Dylemat rozstanie czy nie. Lidia Marczak: Ludzie często mylą zakochanie z miłością.... kiedy zakochanie mija wydaje się że w sposób naturalny powinno się przekształcić w miłość lub przynajmniej przyjaźń.... Tymczasem czasem jest tak że zakochujemy się w ludziach których najnormalniej w świecie nie lubimy.... To co nas do nich przyciąga to czysta chemia... co wtedy? Czy to znaczy że "Ci drudzy" są be? Czy to ich wina że lubią inną zupę, że mają inny pogląd na porządek w domu, że lubią inaczej niż my spędzać wolny czas? Czy można tu mówić o czyjej kolwiek winie? Czy można obwiniać? Czy można obwiniać że są inni niż NAM TO NA RĘKĘ? Pomyśl.... RaV Edyta K. właściciel, "Jedynka" Pracownia Terapii i Edukacji Psycho... Temat: Dylemat rozstanie czy nie. Rafał Jaworski: Wypraszam sobie!!!! Misie, pantoflarze i równouprawnieni cały czas pozostają mimo wszystko samcami i mają swój samczy atrybut na swoim miejscu!!! :)))) Agata Maja M. HR Rekrutacja Prawo Pracy Komunikacja Employerbranding Temat: Dylemat rozstanie czy nie. Witam, kiedy czytałam Pani list odniosłam wrażenie, że jakoś strasznie dużo w nim "jego" a nieco mniej Pani. Nie podejmuję się diagnozowania Pani partnera a co więcej...nie chciałabym się nim zajmować wcale. Nie jestem też w stanie zadecydowac za Panią ani doradzić Pani jaką podjąć decyzję, ale...poszłabym tropem pierwszej myśli i szukania Pani, jako czującej i mającej potrzeby Osoby :) I zastanowiłabym się co Panią skłania do podtrzymania tego związku. Co jest ważne w tym związku dla Pani, i co ten związekPani daje takiego, że jest Pani gotowa pójśc na tyle kompromisów (akceptacja picia, ignorowania potrzeb...)? Może po zastanowieniu się odkryłaby Pani, że to co ten związek wnosi, może Pani odczuć, otrzymać także w inny, bezpieczniejszy dla Pani sposób. To Pani jest specjalistą od własnego życia i Pani wie najlepiej kiedy czuje sie szczęśliwa. Czy czuła się Pani szczęśliwa w tym związku? A jeśli nie...co Pani czuła i co ten związek Pani dawał? Pozdrawiam, AgataAgata Maja Mordak edytował(a) ten post dnia o godzinie 19:22 Temat: Dylemat rozstanie czy nie. Lidio nie mam jakiś specjalnych dążeń w tej rozmowie, raczej staram się zrozumieć to o czym mówisz i pokazać Ci, że jeśli jest problem uzależnienia, to jest on dużo bardziej skomplikowany niż tylko samo picie. Jeśli las i alkohol są ze sobą związane, to odstawienie samego picia bez zmiany zwyczajów dotyczących "lasu" stawia pod znakiem zapytania trwałość tej zmiany. Ale może to mniej istotne niż to, czego właściwie oczekujesz od tej grupy - co byś chciała uzyskać? Czy da się odzyskać ukochaną? Przez ostatni okres czasu, jakieś pół roku, może rok, zaniedbywałem moją żonę. Przychodziłem, do domu po pracy nie interesując się nią, nie przytulałem jej, bardzo mało rozmawialiśmy, nie pytałem co u niej, nie wychodziliśmy razem praktycznie nigdzie, było okres paru miesięcy bez seksu, codziennie to samo, monotonia. W tym czasie moja żona brała środki uspokajające i żaliła się do swojej przyjaciółki oraz mojego kolegi, którego zresztą zna od lat, który jej słuchał i był wsparciem. Z zapewnień jej oraz jego do niczego innego nie doszło, on jest samotnikiem, mieszka sam i podobno nie w głowie mu kobiety. Zresztą ja też z nim rozmawiałem i zapewnił mnie jako kolegę, że z jego strony nie mam się czego obawiać. Choć z pewnych źródeł wiem, że żona coś tam może do niego czuć, bo ma gadżety symbolizujące jego inicjały, choć zapiera się, że tak nie jest. Najgorsze jest to, że kiedy z jej strony było już naprawdę kiepsko i psuło się coraz bardziej, ja tego wcale nie zauważałem a ona ani razu nie siadła ze mną i prosto w oczy nie powiedziała, jaka jest sytuacja, że ma ochotę odejść jak nic się we mnie nie zmieni. Zamiast tego rozmawiała ze swoimi znajomymi. Niedawno mieliśmy rocznice ślubu i moja żona oznajmiła mi, że się ode mnie wyprowadza, bo musi odpocząć od tego wszystkiego i mieszka już sama. Pomogłem jej się wyprowadzić, urządzić mieszkanie, pomóc trochę finansowo. Nie wiem czy to było dobry pomysł z tą pomocą, ale jakbym się na nią obraził i odsunął od niej, to chyba byłoby jeszcze gorzej. W tym czasie chodziliśmy też do psychologa, który wyprostował nam parę spraw i miałem nadzieję, że odwiedzie ją od pomysłu wyprowadzki. Ale tak się nie stało. Nie ukrywam, ze jestem w dołku, wieczorami muszę trochę wypić aby się uspokoić. Zostałem sam, ale kontakt utrzymujemy. Byliśmy na kolacji, planujemy nawet razem wczasy, obiady cotygodniowe. Widzę, że jej też zależy, ale jak twierdzi, nie czuje do mnie nic. Żadnych emocji, miłości czy czegokolwiek. Ponadto z dnia na dzień mieszka się jej samej coraz lepiej, jest coraz bardziej szczęśliwa z rozstania, że w końcu może żyć sama dla siebie. Ostatnio też wyszło, że za często ją odwiedzam po rozstaniu. Po to się wyprowadziła, żeby mieć czas na przemyślenia. Ale z drugiej strony jak zostawię ją samą na jakiś okres czasu, to czy na kogoś innego nie będzie chciała przelać swoich uczuć, bo ja się nią przestałem interesować? Nie wiem co robić, czy da się to jakoś wszystko naprawić? Witam, Od stycznia 2021 byłam w związku z partnerem (33 lata) na odległość. Widywaliśmy się w weekendy, zakochaliśmy się w sobie. Mój partner to osoba wrażliwa, niepewna siebie, bardzo dobrze wychowana przez swoją mamę. Pochodzi z rozbitej rodziny, w której była dużo przemoc fizyczną i alkoholizm. Przez cały czas trwania związku (ponad rok) zmagaliśmy się z problemem, jakim był krótki wzwód. Nie rozmawialiśmy jednak o tym, ja by nie urazić, partner pewnie nie wiedział jak zacząć te różowe może. W lutym rozstaliśmy się, w zasadzie nie wypowiedział sam tych słów, powiedział że nie wie co ma powiedzieć i iak, ja zapytalam czy to zatem koniec. Po miesiącu przyjechałam do niego bez zapowiedzi, nasze ramki ze zdjęciem u niego w mieszkaniu wciąż stały na swoim miejscu, moje kosmetyki też, moja kartka z napisem kocham się na lodowce przyczepiona magnesem. Bardzo się ucieszył, gdy mnie zobaczył. Poprosiłam byśmy do siebie wrocili, tym razem rozmawiali o problemach, szukali rozwiązania. Powiedział że nie chce podejmować decyzji pochopnie, potrzebuje przemyśleć to. Przyznał, że jego decyzja o rozstaniu była podyktowana bardziej rozsądkiem niż tym, że chciał się rozstać. Od zerwania minęły dwa miesiące, od spotkania miesiąc. Ile czasu jemu zajmie myślenie? Obiecałam nie naciskac i nie pospieszać, więc staram się tego nie robić. Podejrzewam, że on czuje że nie nie będzie w stanie dać mi szczęścia, bo ma niską samoocenę, że ja go idealizuje i się przekonam w końcu że on nie jest taki wspaniały jak myślę (jest dobrym człowiekiem, ma swoje wady, ale to cudowny mężczyzna, nieśmiały, z kompleksami). Powiedziałam że będę o niego walczyć i się nie poddam, powiedział że nigdy w życiu nie pomyślałby że ktoś by o nim powiedział, że jest wart walki. Jak Państwo sądzą, ile czasu on będzie potrzebował? Kiedy tak na prawdę facetowi zależy? Po roku od rozstania, mój były facet się nie odzywał. Dopiero po jakimś czasie zaczął pisać, spotkał także na jednej z imprez bliską mi osobę i powiedział, że za mną tęskni.. słowa wypowiedziane pod wpływem alkoholu. Nawet gdy daje oznaki, przez to że pisze pierwsza to on i tak nic z tym nie robi.. Strasznie źle przez to się czuje emocjonalnie, sprawia mi to ból, że już z nim nie mogę być. Nie wiem czy odbierać jego słowa poważnie czy tylko po alkoholu zaczyna "tęsknić" i pisze do mnie gdy się zaczyna nudzić? Jestem z chłopakiem od 4 lat i jest on moim pierwszym poważnym chłopakiem. Kiedyś biegał za mną i był bardzo dużym zazdrośnikiem, ale to się zmieniło. Może z tą zazdrością to po prostu dorósł, ale chodzi mi o zaangażowanie. Pół roku temu mieliśmy razem się wyprowadzić i przed samą wyprowadzką była pewna sytuacja. Chłopak poprosił mnie o rozmowę i powiedział mi o tym że mamy inne charaktery itd. i że CHYBA chcę się rozstać. Trochę mną to wstrząsnęło, ale on tez płakał i jak wyszłam to on miał jakiś napad paniki i chciał żebym wróciła i następnego dnia blagal żebym mu przebaczyła i ze chce ze mną mieszkać na 100 i ze bym głupi. Na początku nie chcialam, ale sie zgodziłam i zamieszkaliśmy razem. Mieszkaliśmy przez pół roku i ja myślałam że jest wszystko dobrze, nie klocilismy się. A kilka dni temu stworzyl prawie identyczna sytuacje co wtedy. Stalo sie to jak rano zapytałam go jak sie czuje bo wygladal na przygnębionego a on na początku nie chciał powiedzieć ale w końcu powiedział ze sie kiepsko czuje psychicznie i ze glownie przez związek ale nie przez mnie... No i powiedział ze moze przerwa nam dobrze zrobi, ale on sam nie bym pewny, bo nie wierzy w takie rozwiązania. Wróciłam do domu na noc. I znowu to samo. Wydzwanial, prosił żebym wróciła itd. itd Ale postanowiliśmy ze zrobimy ta przerwę, bo on sam nie wiedział czego chce. Jak go potem zapytałam czy mnie kocha to powiedział ze nie wie, ze moze zadawajmy sobie taki pytania po tej przerwie. I cały czas takie zmiany zdania.. Od kilki dni nie odzywamy się do siebie. on imprezował z przyjaciółmi i mam wrażenie ze teraz mu dobrze, a tamto to była chwilowa panika. Czekam az on sie odezwie, ale mam tam wszystkie ciuchy itp. a u rodziców niewiele. Nie ustalaliśmy na ile robimy ta przerwę. Nie wiem co mam o tym myśleć, boli mnie to ze ja myślałam ze jest okej a on z dnia na dzien robi takie akcje Dzień dobry, na początku roku odstawiłam tabletki antykoncepcyjne w wyniku rozstania z partnerem. Mimo to okres po odstawieniu cały czas występował regularnie i w normalnych ilościach. Jednak parę dni temu doszło do zbliżenia seksualnego, które miało miejsce na kilka dni przed okresem. Dwa dni temu, czyli dwa dni przed terminem okresu wystąpiło różowe plamienie, na początku myślałam, że jest to miesiączka, która zaczęła się po prostu wcześniej, lecz ma to zdecydowanie inny kolor i obfitość jak i gęstość też jest mniejsza. Bardzo proszę o poradę, czym może to być spowodowane. Mam 15 lat i ostatnio (choć nie powiedziałabym że dzieje się to "tylko" ostatnio) mam dość sporo myśli dotyczących mojej przeszłości, albo innymi słowy - rzeczy które wiem że nigdy się nie wydarzą. Przybliżając dokładniej sytuację: mam problem z pogodzeniem się z 3 sytuacjami w moim życiu i zwykle to myślenie o nich jest powodem mojego smutnego samopoczucia. Pierwszym z nich jest moja niepełnosprawność. Mam mózgowe porażenie dziecięce i po operacji dokł. rizotomii. Umiem chodzić o kulach, choć prawdę powiedziawszy poruszam się zwykle na wózku inwalidzkim. Bardzo dołuje mnie myśl że nigdy nie będę mogła normalnie chodzić, biegać, jeździć na rowerze i moje życie zawsze będzie "pod górkę". Ale tak naprawdę tematem który częściej siedzi mi w głowie to tęsknota za moim ojcem, a właściwie to ojczymem. Otóż mojego ojca nigdy nie poznałam - po prostu zostawił mnie niedługo po tym jak się urodziłam. Jednak wychowywał mnie ktoś inny, nazwę go Mariusz. Kiedy miałam 3 lata ja i moja mama przeprowadziłyśmy się z nim do Warszawy. Mówiłam do niego "tato" wszak - dopiero jak miałam jakieś 6 lat dowiedziałam się że nim nie jest, jednak nic w mojej relacji z nim się nie zmieniło. Mam z nim i jego rodziną wiele pięknych wspomnień i mogę powiedzieć że to głównie on po operacji (miałam ją 7 lat temu gdy miałam 8 lat) mnie motywował do chodzenia, pływania, jazdy rowerze. Co prawda trójkołowym ale wtedy mnie to nie obchodziło. Jego rodzinę również od zawsze traktowałam jak własną, przez 2-3 lata mieszkałam u jego mamy do której mówiłam kiedyś "babciu" która zmarła kilka miesięcy temu. Jednak gdy miałam 9 lat postanowili się rozstać. Przez rok jeszcze z nami mieszkał a w nowy rok 2015 wyprowadził się. Jeszcze przez jakieś 8 miesięcy miałam kontakt z nim ale potem on go urwał i od tamtego czasu z nim nie rozmawiałam, zamieniłam z nim dosłownie jedno słowo podczas pogrzebu jego mamy. (Przepraszam za wyrażenie) Cholernie mi go brakuje. Szczerze to od tamtego czasu moja mama spotykała się z dwoma facetami, ale żadnego z nich nie akceptowałam. Pomijam już fakt że jeden z nich był chamski i wiele razy wyzywał mnie i moją rodzinę. Ale choćby nie wiem jakiego by moja mama spotkała na swojej drodze to i tak bym nie zaakceptowała żadnego. Niestety to nie jedyne rzeczy które mnie w życiu spotkały. Moja mama miała 4 braci z czego zostało tylko dwóch. Jeden z nich cierpiał na depresję i jak można się już domyślić - popełnił samobójstwo... w dzień mojej operacji. Operowali mnie i jego w tym samym czasie, jednak - przeżyłam tylko ja. Drugi odszedł roku później c w hospicjum. Dokładnie nie wiem co mu było - bodajże wylew. Był alkoholikiem i miał bardzo wyniszczony organizm. Szczerze to bardzo często (zwykle wieczorami) przypominają mi się chwile z Mariuszem, operacja i cały pobyt w szpitalu czy inne wspomnienia. Ponoć nostalgia pomaga w walce z depresją (nie to że sama siebie diagnozuję) ale to właśnie wspomnienia powodują u mnie smutek. Bardzo często jest tak że pomyślę o tych chwilach i płaczę. Często siadam i oglądam stare zdjęcia, puszczam bajkę która kojarzy mi się z moją operacją (po której pobyt na oddziale wspominam miło nie licząc tego zdarzenia z moim śp. wujkiem) i... płaczę. Ostatnio zauważyłam że ten płacz coraz częściej występuje, nawet czasem i codziennie. Dodam tylko brak zaakceptowania mojej niepełnosprawności pojawiało się u mnie już wcześniej i z tego powodu miałam ciągły smutek który zwykle objawiał się w lato. Jednak ostatnio (dokł. od jakiegoś pół roku lub nawet i roku) doszły do tego te dwa inne powody. Dodam jeszczę że chodze do psychologa, pierwotnie od pogodzenia się z niepełnosprawnością ale ostatnio rozmawiałam z nią o braku ojca i ogółem o bardziej tych tematach. I szczerze mówiąc to nie czuję poprawy. Do innych symptomów poza smutkiem odczuwam niechęć do wykonywania obowiązków, takich jak szkoła, nauka, nawet prawdę mówiąc ostatnie dwa dni nie logowałam się na lekcje nie dlatego że jestem ciut przeziębiona a dlatego że nie miałam siły. Co prawda czasem rzeczywiście odczuwam radość i się śmieję, nawet żartuję jednak w środku nadal czuję źle i nie potrafię przestać myśleć o przeszłości. Uprawiałam zabezpieczony stosunek z chłopakiem 17 dnia cyklu, a moje mają około 26-27 dni. Po 3 dniach dostałam krwawienia, które trwało 5 dni (wyglądało jak zwykły okres, bo był intensywnie czerwony oraz znajdowały się skrzepy, jednak było słabsze niż zwykle). Nadal mam obawy przed ciążą, ponieważ miałam zaburzenia w odżywaniu, ale to mogę tłumaczyć rozstaniem z chłopakiem, które ciężko przeżyłam. Czy to krwawienie mogło być spowodowane ciążą czy to zwykły okres? Witam, mam podobny problem jak większość tu osób. Ja przechodzę rozstanie po 2,5lata związku. To on mnie zostawil, nie bylo zdrady,tylko jakieś nieporozumienia i klutnie jak to bywa w związku. Mam syna z poprzedniego małzenstwa, który pokochal go jak ojca i mieli oboje dobre ze sobą relacje. Wszystko wydawało. Się byc dobrze kiedy pewnego dnia postanowił nas zostawic twierdząc, ze go to wszystko przeroslo :( cierpiałam ja i moj synek ktory ma 8lat. Wynajmowalismy razem mieszkanie, po tej sytuacji wrocilam do rodzicow i obecnie mieszkamy z nimi. Teraz byly po dwóch miesiącach zaczą się przypomimac, pisac nwet widzielismy się i wyjasnilismy wszystkie nieporozumienia i przestalismy się nawzajem obwiniac o rozstanie. Nadal go. Kocham tylko teraz on nie chce zwiazku zraził się i na chwilę obecną chce kontakt, ale narazie chce byc sam :( cierpię bo rozdrapal stare rany, nie umiem z tym poradzić nawet mu mowilam ze bylabym w stanie mu wybaczyc wszystko i zebysmy zaczeli od nowa bo uczucie nie wygasło, a kiedy wspominam o nas to prosi, zebym nie naciskała i nie wracała do tego. I co mam robić taki kontakt to dla mnie udręka, robi m nadzieję, a kiedy chce żeby wrócił zaraz zmienia temat, albo mowi, ze nie jest gotowy i po rozstaniu jest mu dobrze jak jest. Co robic jak do niego dotrzec? Czy naciskaniem zle robie powinnam zyc swoim zyciem chodz tak robie i zostawic to tak jak jest i moze wtedy on bardziej będzie zabiegac? Bardzo proszę o pomoc, bo już nie daję rady. Chodziłam na terapię, ale niestety to nic mi nie dało, nadal jest jak było. Zacznę od początku. Jakieś 10 miesięcy temu rozstałam się z chłopakiem z którym później (po rozstaniu) utrzymywaliśmy kontakt, spotykaliśmy się, rozmawialiśmy - zaczęła się robić toksyczna relacja (bo oficjalnie nie byliśmy razem, ale zachowywaliśmy się tak jakbyśmy ze sobą byli). Rozstałam się z nim po 3 latach związku. To ja podjęłam taką decyzję, bo przeszkadzało mi to, że on nie był dojrzałym facetem, że nie był do końca odpowiedzialny itp. Pod koniec naszego związku dużo się kłóciliśmy, drażnił mnie na każdym kroku, więc pod presją wszystkich problemów, wątpliwości zostawiłam go. Z czasem zrozumiałam, że ja jednak go kocham, tylko potrzebowałam tego czasu, żeby to zrozumieć (zrozumiałam to po 6 miesiącach od rozstania). Błagałam go o danie mi szansy, o wybaczenie. Starałam się go odzyskać kilka miesięcy. Ale on dwa miesiące temu dał mi jasny komunikat, że to jest definitywny koniec, zaczął mnie traktować jakby mnie nigdy nie znał, tak obco, bez sentymentów i sympatii. Czy jest możliwe, żeby on tak szybko się odkochał? Minęło 2 miesiące jak on mi powiedział, że nie wyobraża sobie dalszego życia ze mną i że on już nic do mnie nie czuje. Ja z kolei nie potrafię z tym się pogodzić, mam depresję, nerwicę i nie mam chęci do życia. Popełniłam błąd z tym rozstaniem a teraz nie potrafię zacząć żyć od nowa jak on. Prawdopodobnie poznał nową dziewczynę i widać, że teraz jest szczęśliwy. A ja ciągle biję się w pierś, że komuś oddałam takiego wartościowego i idealnego faceta. Nie potrafię z tym się pogodzić. Czuję, że straciłam miłość mojego życia. Nawet nie mam ochoty i nie chcę poznawać nowych facetów, bo moje serce ciągle jest przy nim. Jak mam się odkochać? Jak mam zacząć żyć i być szczęśliwa? Czy jeszcze mogę? Nie potrafię wziąć się w garść. On był moim najlepszym przyjacielem, moją bratnią duszą, jemu mogłam powiedzieć wszystko, on najlepiej mnie rozumiał i nie wierzę, że poznam kogoś podobnego, bo takich ludzi już nie ma. Przy nim byłam sobą, byłam szczęśliwa, a teraz cierpię przez swój błąd, przez to, że mnie coś w tym związku przerosło i go zostawiłam (można powiedzieć, że oddałam innej kobiecie). Byliśmy dla siebie pierwszą miłością, czy jest możliwość odkochania się od tej miłości? Ciągle są w głowie te wspomnienia, obrazy jak on mnie całował, przytulał i to teraz tak bardzo boli. Bardzo proszę mi pomóc, ta strona jest moim jedynym ratunkiem... Jak się odkochać od pierwszej miłości? Rok temu zostawiłam chłopaka, zawiodłam go na całej linii. Nie wytrzymałam lęku, który był spowodowany czymś co nie byliśmy w stanie zmienić. Po pewnym czasie chciałam do niego wrócić, bo zaczęłam żałować mojej decyzji, ale on nie potrafił mi ponownie zaufać. Ponadto w tym związku czuł się nie do końca szczęśliwy, gdyż jestem osobą choleryczną i szybko wybucham. Przepraszałam go za swoje zachowanie i cierpiałam, że sprawiałam mu ból. Niestety zrozumiałam dopiero po rozstaniu jaka byłam wobec niego okropna. Teraz nie mogę pogodzić się, że straciłam najbardziej wartościowego człowieka jakiego poznałam. Nadal go bardzo kocham, a on z kolei skreślił mnie definitywnie i już kogoś ma. Starałam się to naprawić, ale niestety on już zamknął temat i nie chce dać mi szansy i jej nie da. Bardzo proszę mi pomóc. Jak mam się odkochac, nie mamy kontaktu 2 miesiące, a ja sobie nie mogę darować, że go na zawsze straciłam. Nie chce mi się żyć. Jak mam się odkochac od pierwszej miłości? Mój partner ( od 3ch lat) z zaburzeniami osobowości, zaproponował mi rozstanie pozostając w przyjaźni. Uszanowałam jego decyzje odrzucając przyjaźń. Uzasadniałam ze będąc nadal zakochana, nie jestem w stanie zaakceptować jego propozycji która przysparza mi dodatkowego cierpienia. Poprosiłam żeby do mnie nie pisał. Były partner jednak nie przestaje pisać jak złe się czuje, jak tęskni, jak mnie ceni...itp. Nie chce ze mną być ( pytanie zadane kilka razy). Dlaczego pisze ? Dziękuję Czuję się zagubiony, nie wiem co robić. Mam 25 lat, jestem gejem i jestem związku z facetem o 17 lat starszym od siebie. Rok temu zakończyłem 4-letni związek z dziewczyną, rzuciłem pracę i wyjechałem za granice do swojego faceta, ukrywając to przed całym światem. Decyzja była bardzo szybka, nie wiem czy przemyślana, jednak myślę, że bardzo się bałem. Bardzo się też zaangażowałem w ten związek, ale kilka razy poczułem się w nim zraniony, i kiedy doszło do rozstania, a moje emocje były nie do wytrzymania, powiedziałem o sobie rodzinie i wróciłem do Polski. Rodzina widząc moją bezradność nie odrzuciła mnie, dała mi wsparcia na tyle na ile potrafiła. Jednak kiedy zacząłem układać się emocjonalnie po powrocie do Polski, związek znowu wrócił. Bardzo tego chciałem. Mój facet zaangażował się bardziej, co czuje. Wiem, że mnie kocha i chce dla mnie jak najlepiej, wspiera mnie. Ale od jakiegoś czasu mam coraz to większe wątpliwości, czy to jest czego tak naprawdę chcę. Boje się różnicy wieku, nie mogę się odnaleźć za granicą. Myślę o powrocie do Polski. Jednak boje się stracić to co jest między nami. Próbowałem już dwa razy przez wątpliwosci skończyć ten związek, by po kilku minutach powiedzieć, że się myliłem... Nie wiem czy to jest strach przed byciem samemu czy czuje coś jeszcze do partnera i czy to jest to czego chce. Nie chce go ranić bo jest dobrym człowiekiem, jest zaangażowany i wiem, że mnie kocha... Jednak moje wątpliwości rodzą we mnie poczucie winy. Mam przy nim poczucie bezpieczeństwa choć z drugiej strony nie czuję pełnej satysfakcji ze swojego życia... Jestem tu już rok, w między czasie wyjeżdzałem, wracałem... a nadal nie ułożyłem sobie tutaj życia.. Nie chce ranić osoby, na której mi zależy, ale jednocześnie chce wiedzieć co jest dla mnie dobre, i czuć, że idę właściwą drogą. Nie wiem czy to strach przed zaangażowaniem, czy przed byciem samemu, czuje jakbym stał na rozdrożu już długi czas i nie wiedział czego chcę. Chciałabym odejść od męża, jesteśmy razem około 7 lat. On ma swój świat, nie jest dla mnie partnerem, tyje,nie dba o siebie i jest niestety leniwy. Mogłam wcześniej dac sobie spokój, chyba moja niska samoocena mi nie pozwoliła. Myślę, że to dobry chlopak, ale jak to sam mówi, jest emocjonalnie niedorozwiniety. Mąż pochodzi z Niemiec, z dość chłodnej rodziny. Mamy rocznego synka, nie chce,zeby dorastal w takiej atmosferze. Bardzo bym chciała się rozstać z mężem. Skąd wziąć na to siłę. Proszę o pomoc. Terapii próbowałam( mama ze schizofrenia, wypadek samochodowy, choroba jelit itp)musiałam się pozbierać, ale to jest bardzo droga pomoc, nie stać mnie na terapie. Od jakiegoś czasu zaczęłam niepokoić sie tym, ze coraz mniej przejmuje sie i co raz mniej zależy mi na moim rzeczywistym życiu. Od około 5 tego roku życia zaczęłam wchodzić w jakiś swój świat fantazji, zaczęło sie od tego, ze wyobrażałam sobie, ze spotykam nie z kucykami Pony, później kiedy byłam starsza wyobrażałam sobie przyszłe Zycie, np kiedy bede dorosła, albo ze mam dużo zwierząt. Jednak zawsze było to w zdrowym umiarze, wchodziłam w swój świat najczęściej kiedy mi sie nudziło, albo gdy zasypiałam. Niepokoić zaczęłam sie jednak, ponieważ od około roku co raz mniej zależy mi na moim rzeczywistym życiu, cale dnie potrafię spędzić na lezeniu i przebywaniu w wyimaginowanym świecie, w ktorym śpiewam. Czuje, ze najchętniej weszłabym do tego świata i tam została na dobre. Co raz bardziej martwię sie swoja przyszloscia - tym, ze nie znajdę mężczyzny którego mam w tamtym świecie, tym ze w realnym życiu mam wady których tam nie mam i wgl moje Zycie bardzo odbiega od tego wyimaginowanego. Martwi mnie tez to, ze nie potrafię przestać, to Stalo sie jak uzależnienie, które przeszkadza mi w normalnym funkcjonowaniu. Czy może to być objawem jakiegoś zaburzenia, czy mogę jakoś przestać? Chciałabym żeby moje Zycie Stalo sie efektywniejsze, chciałabym zacząć stąpać po ziemi. Moi najbliżsi smieja sie ze mnie, ze wiecznie „bujam w obłokach”, ale nie wiedza o tym problemie, myślą ze taki jest mój sposób bycia i tyle. Nie interesuje mnie juz nic w tym życiu. Wszystkie pasje, zainteresowania jakie miałam legły w gruzach, ponieważ teraz, najchętniej zamknęłabym sie na mój wyimaginowany świat. Dodam, ze jestem w okresie dojrzewania. Nigdy nie miałam żadnych przyjaciół, rodziny tak naprawdę tez nie. Z moim przyrodnim tata, który mnie wychowywał od małego, jest dla mnie jak ojciec, po rozstaniu z mama nie mam żadnego kontaktu, tylko powierzchowny, jedynie mój młodszy brat do niego jeździ i ma z nim staly kontakt, ja zaraz po rozstaniu byłam odtracana, tak jakby za wszelka cenę chciał mi pokazać, ze nie jestem jego córka, Probowalam naprawić nasze relacje, aktualnie nic jemu zarzucić nie mogę, ale czuje, ze naszej relacji nie da sie odbudować. Nie wiem, skąd to moje zamkniecie na świat realny, ale martwi mnie to co raz bardziej, czuje, ze to jedyne co mam i nie potrafię przestać, chociaż chciałabym nie juz od tego uwolnić i zacząć normalnie żyć. Chciałabym mieć coś, na czym by mi zależało. Dziękuję za wysłuchanie, bede wdzięczna za jakakolwiek wiadomość, nie wiem czy to normalne ani z czego to wynika ale mam nadzieje, ze sytuacja nie poprawi:) Dzień dobry wszystkim! Może ktoś pomógłby mi wyjaśnić kilka rzeczy, ponieważ nie do końca je rozumiem. Na początku powiem troszkę o sobie. Powiedzmy,że moje imię utajnie,ale mam 17 lat za niedługo 18 . Chodzę do 2 technikum, raczej nie lubię swojej klasy ostatnio słabo idzie mi nauka, oczywiście zdam jednak stać mnie na lepsze oceny. Mam chłopaka, jestem z nim już prawie półtora roku, jest starszy o 3 lata. Praktycznie rzecz biorąc oboje sądzimy,że się naprawdę we wszystkim potrafimy dogadać zdarzają się kłótnie jak to zwykle w związkach bywa. Jednak po poprzednich związkach byłam bardzo uprzedzona. Bo nie minęła chwila i facet mnie zdradził. Tu było inaczej, non stop okey naparwde poczułam,że odżyłam po 2 letniej katordze. Mimo,że z tamtym byłam może 7 miesięcy męczył mnie i wiele dłużej.. Nie jestem typem osoby, która zmienia partnerów jak skarpetki. Od zawsze chciałam być dobrą partnerką, jestem bardzo wierna, niestety czasami zbyt zazdrosna przez poprzednie sytuacje. Jestem wrażliwa i pamiętliwa . Czasem zwykłe wyjście na pocztę, czy np . Do jakiegoś miejscach gdzie muszę się o coś spytać jak to zrobić sprawia mi ogromną trudność.. nawet na siłownię nie mogę pójść bo dostaje blokady po prostu choć bardzo chcę to nie potrafię. Od gimnazjum zaczął się problem ze stresem, chodziłam do pedagoga . Przez całe 3 lata i połowę 1 technikum prawie zawsze o poranku płakałam oczywiście żeby nikt nie widział. Miałam mdłości, trzęsłam się, obgryzałam paznokcie,aż w końcu potrafiłam popaść w taki umysłowy amok bo byłam zbyt bojaźliwa,żeby coś zrobić. Uprzedzam jakie kolwiek pytanie mój poprzedni związek wyrwał na mnie straszną presję.. chciałam być kochana lecz nie byłam, byłam zabawka, lecz nie chciałam być sama więc ja sama prosiłam żeby ta druga osoba została.. to był błąd.. bardzo duży.. zaczęłam palić i pić oczywiście tak,żeby nikt o tym nie wiedział nie chciałam nikogo martwić do teraz nie chcę,jednak wtedy moje myśli sprowadzały się już ku bardzo złemu, tak chodzi o samobójstwo . Przypominam, że nie jestem po prostu dzieciakiem. Mi zawsze zależy na ludziach, pomagam im . W wieku 12 lat byłam o wiele bardziej dojrzalsza niż reszta moich rówieśników i uważam,że jest tak dalej. Zastanawiam się nad przyszłością.. chcę mieć dom rodzinę pracę . I bardzo chce być dalej z moim chłopakiem i nic nie wskazuje na to że byśmy mieli się rozstać. Jednak jest pewne ale.. w sierpniu konkretniej sama końcówka, dowiedziałam się na szczęście od niego samego, że całował się z pewną Ukrainka która była na wymianie teatralnej. Nawet teraz gdy to piszę to się po prostu trzęsę. Nie wiem czy ze złości czy że smutku .. żalu.? Wybaczyłam mu to był ostatni raz kiedy wybaczam . Bo więcej nie zniosę. Do tej pory jest dobrze minęło sporo czasu od tamtego momentu jednak gdy się o tym dowiedziałam straciłam energię życiową, nie widziałam sensu bytu, wolałam się zamknąć i nie wychodzić z domu . Jedno słowo na ten temat nawet słowo "teatr" wywoływało u mnie odruchowy płacz, czułam się bezsilna.. znowu miałam mdłości i wymiotowałam, nie mogłam prawie jeść ani spać. Już nie mogłam później nawet płakać. Ale on się starał dalej.. pół roku późnej już jest lepiej ale ciągle gdy usłyszę tylko któreś te słowo lub przypomnę sobie o tym momentalnie robi mi się makabryczne zimno, nie trzęsą już mi się tylko ręce a całe ciało, aż mi nie pozwala chodzic. A gdzies w głębi tlumie płacz. Próbuje zapomnieć. Ale to wręcz nie możliwie. Nie wiem. Uczę się coraz gorzej, znowu łapie doła choć jest dobrze. Nie wiem czy coś mi jest czy to przejściowe.. powiedźcie co myślicie o tym. Pytajcie. Ja chętnie posłucham rad, bo sama z sobą nie daje już sobie rady. Przepraszamy za błędy jakiekolwiek ale już nawet nie mam siły tego poprawiać i nie nie szukam atencji chcę wiedzieć co mi jest... Albo co może być.. Co o tym myśleć? Dzien dobry, otóż trapi mnie jedna rzecz. Od ponad roku jestem z dziewczyną w związku, to była miłość od pierwszego spotkania. Choć relacja rozwijała się powoli i bez pośpiechu to obydwoje wiedzieliśmy że żywimy do siebie już uczucie, ekscytacje. Po malu się pozwalismy i też po malu uświadamiałem sobie ze dziewczyna jest uzależniona od swojego byłego, który zostawił ją dla innej. Przeszła przez to rozstanie straszna depresję, ale świadomie mówiła o tym że to był toksyczny związek ale ciągle utrzymywała kontakt z byłym. Postanowiłem dać nam szanse i poczekać jak się nasza rozwinie z nadzieją ze po malu sobie wszystko poukłada i zapomni a kontak z byłym będzie zdrowa relacja. Życie tak się poukładało że bardzo szybko że sobą zamieszkaliśmy. Na początku akceptowałem kontak z byłym który był parę razy w tyg. Ale potem niestety zaczęło mi to przeszkadzać i zaczynałem podejmować próby rozmów które nie rzadko kończyły się ostra wymiana zdań a ja słyszałem że próbuje ingerować w jej wybory to co ma robić a czego nie. Ostatecznie doszliśmy do konsensusu że ukróci ten kontakt dla naszego dobra. I teraz mija rok, jesteśmy po zaręczynach. Kocham ją strasznie i wiem że jest kobietą z którą chciałbym spędzić resztę życia. Uzupełniamy się w każdej życiowej kwestii i pasjach. Wspieramy. Ale jest jedno ale były dalej nie zniknal. Z tym że ufając swojej narzeczonej ona nie zagaduje do swojego ex a ex do niej. Parę miesięcy temu była taka sytuacja że były napisał że dziewczyna dla której zostawił moja partnerkę zostawiła jego nie wiem co jeszcze za wypociny pisał ale wiem że wysłał jej wielki folder zdjęć ich wspólnych. Wiem że ciągle pisze o swoich problemach wspominając że teraz docenia ja jakim jest dobrym człowiekiem i że jednak nie była taka zła . Moja dziewczyna mówi mi czasami o jego perypetiach które kompletnie mnie nie interesują. Wiem że moja dziewczyna mnie kocha, zastanawia mnie tylko czemu nie potrafi się odciąć od tego co było mimo że facet sprawił jej tyle bólu nie interesując się nią wtedy, teraz zgrywa Wielkiego przyjaciela. Czy dalej jest uzależniona od przeszłości i panicznie boi się pożegnać namistke tej toksyny. Bo każda rozmowa na ten temat kończy się awantura i rzucaniem słów które sprawiają mi przykrość. Tak jakby ex był świętością. Czy to może ja mam taki problem? Bo uważam że jak się coś kończy to się kończy. Sam utrzymuje kontakty z byłymi partnerkami ale w moim mniemaniu w zdrowych relacjach. Sporadyczne wymiany zapytań raz na dwa trzy miesiące czy wszystko ok jak się mamy. I tyle. Będę wdzięczny za odp. Witam. Mam problem z akceptacją przeszłości mojej partnerki. W wieku 16 lat razem ze swoim kolegą uprawiali stosunek oralny (nie pozwoliła na więcej). Wiem że jest to dla niej trudne przeżycie bo kiedy mi to powiedziała rozpłakała się i prosiła żebym nie poruszał więcej tego tematu. Po prostu dręczą mnie myśli związane z tą sytuacją i wizualizacja jak to mogło wyglądać. Rozmawialiśmy już na ten temat i niestety nie pomogło. Darzę ją ogromnym zaufaniem bo wiem że nie każdy odważył by się powiedzieć o czymś takim. Nie dopuszczam do siebie myśli o rozstaniu bo dogadujemy się bardzo dobrze i uwielbiamy spędzać razem czas. To głupie być zazdrosnym o coś co było i nie ma dla nas żadnego znaczenia. Czy potrzebuję po prostu czasu żeby oswoić się z tą infromacją? Niedawno rozstałam się z chłopakiem - przez to na początku marca odstawiłam tabletki antykoncepcyjne Limetic, które zażywałam przez prawie 3 lata. Pech chciał, że w bardzo szybkim czasie poznałam kogoś i podjeliśmy decyzję o pójściu do łóżka. Niestety ogranicza mnie fakt, że nie przyjmuję już tabletek, z kolei mój partner nie czuje NIC w prezerwatywie co jest sporym kłopotem dla nas obojga. Dodam, że po 3 tygodniach od odstawienia tabletek pojawiła się u mnie miesiączka, której wcześniej nie miałam przez zażywanie antykoncepcji. Chciałabym wrócić do tabletek, zostały mi jeszcze 3 opakowania, które wcześniej wykupiłam. Pytanie brzmi czy mogę z początkiem kolejnej miesiączki zacząć zażywanie tabletek od nowa? Czy przerwa powinna być dłuższa? Witam, Może Wy mi pomożecie zrozumieć zachowanie mojego byłego partnera. Zaczynając od początku, byliśmy parą prawie 4 lata, w planach mieliśmy budowanie wspólnego domu, działka była już kupiona, projekt wybrany, oboje staliśmy na działce i wszystko rozmieszczaliśmy. Ogólnie było wszystko okej. Dokładnie 25 kwietnia mi się oświadczył. Nigdy go nie zmuszałam do tego, zrobił to z własnej woli i był to najszczęśliwszy dzień w życiu. Oczy paliły mu się z zachwytu, ciągle wyznawał mi miłość. Po tym czasie dokładnie 5 maja przestał się nagle do mnie odzywać, nie odbierał telefonu, nie wiedziałam co się z nim dzieje. Z dnia na dzień trochę odpuszczałam ale jednak ciągle szukałam tego kontaktu z nim, dowiedziałam się, że jest chory I leży w domu cały czas. Potem nagle się odezwał i 10 mają się spotkaliśmy i przez prawie dwa tygodnie było normalnie, może trochę bardziej chłodno ale normalnie. Przyszedł weekend i on znowu przestał się odzywać, wczoraj udało nam się spotkać. Powiedział, że chce się ze mną rozstać, że nie wie czy jest szczęśliwy, że nie wie czy mnie kocha. Gdy zapytałam czy tęsknił odpowiedział, że chyba nie co oznaczałoby, że mnie nie kocha. A gdy poprosiłam go aby mi to powiedział prosto w oczy, że już mnie nie kocha to odpowiedział, że nie potrafi tego zrobić bo nie wie czy mnie kocha. Oboje płakaliśmy. Była to bardzo ciężka rozmowa. Przytuliłam go i on poprosił żebym tego nie robiła bo bardzo go to boli i rani. Zaproponowałam mu totalny tydzień ciszy, mamy spotkać się za tydzień z ostudzonymi głowami. Ja bardzo chce o niego walczyć bo jest miłością mojego życia. Dając mi ten pierścionek dal mi znak, że to ja jestem ta jedyną. Proszę wytłumaczcie mi jego zachowanie, czy jeżeli by nie kochał to by planował ze mną dom, ślub? Czemu tak strasznie płakał? Czy po tym tygodniu ciszy w ogóle się coś zmieni? Witam Niedawno jakieś 3 tygodnie temu rozstałem się z partnerką. Nasz związek trwał 3 lata. od jakiegoś roku zaczęło się psuć - oczywiście wcześniej też bywało ciężko ale mimo wszystko potrafiliśmy rozmawiać, zrozumieć siebie nawzajem, przeprosić. Na początku podjęliśmy decyzję o przeprowadzce do mojej rodziny jednak stało się coś złego czego nie zauważyłem (i bardzo za to żałuję) mianowicie osoba, którą Kocham była poniżana, starała się dbać o dom, coś ugotować jednakże nie czuła słowa dziękuje za to od 3 osoby, ode mnie jak najbardziej tak jednakże gdy dostawała kolejne ataki - ja stałem i patrzyłem na to wszystko bo niejako nie mieliśmy innego wyjścia, miałem pracę, Ona wtedy jeszcze nie. Na pewno też czuła się źle z tego powodu bo jednak nie miała tego oddechu praktycznie w obcym mieście, bez języka, na dodatek ma problemy psychiczne - nie jest Jej łatwo. Oczywiście nie tłumaczę siebie jestem świadom, ze Jej nie obroniłem i wręcz pluje sobie w twarz przez to. Kontakt bardzo mocno ograniczyłem rozchodzi się tutaj o moją rodzinę ale coś się nie podobało no i trzeba było się tego ''pozbyć''. Na koniec usłyszałem, że to Ona mną manipuluje podczas kiedy, odeszła, mogłem mieć już wszystko bo Jej nie ma. Czysta hipokryzja. Obecnie nasz kontakt jest różny raz czuję, że gdzieś jej brakuje mnie, nawet czuję pociąg w dwie strony. Kolejnym razem, że się boi po prostu robić to co czuje, kiedy mnie widzi. Obawia się, że znowu zacznie się piekło, które miała. Jednak mówi mi, w co wierzę chociaż nie jest to łatwe ponieważ jest ekstrowertykiem, ja jestem intro jednak w połowie dokładnie to typ osobowości - Pośrednik, reasumując mówi mi, że nic Ją nie łączy z nikim. Wierzę jednak ciągle tą wiarę muszę wzmacniać w sobie - gdyż jest bardzo atrakcyjna, mądra, inteligentna i wiele osób o Nią zabiega. Tylko, że bez jej zgody raczej też nic się nie stanie. Chciałem się spytać w jaki sposób mam działać, kiedy odzywa się uśmiecha mamy jakiś kontakt ale jednak coś Ją blokuje, nie wiem - może zbyt mocno się ''rozkręcam'' w rozmowie na zbyt dużo sobie pozwalam ale kiedy Ją ujrzę na żywo moje ciało jakby miało zaraz ''eksplodować'' mówi mi przytul pokaż, że Ci zależy. Pociąga mnie bardzo fizycznie chciałbym Jej to udowodnić nie raz mówię, że jest piękną osobą nie tylko fizycznie ale w środku taka bezcenna osoba. I wtedy nie wiem czy to prawidłowe ale muszę wstrzymywać moje uczucia bo też nie wiem co Ona czuje, muszę mieć szacunek do Niej. Jednakże też wtedy pytam a to był jeden z gorszych szczegółów, które robiłem źle - ciągle pytałem, zamiast być pewnym i zrobić to co czuję. Chociaż nie do końca np. na pożegnanie pocałowałem Ją w usta, jestem pewien, że nie wywarłem na Niej presji, oczywiście spytałem, jak się wtedy czuła - dowiedziałem się, że prawie jak kiedyś ale jednak bardzo niepewnie, że się obawia dać upust emocjom, że znowu będzie to co kiedyś - cierpiała. Proszę mi doradzić w jaki sposób mogę działać, ciągle zbieram swoją nadzieje z podłogi, kiedy już mówi odpuść ale czuję, wiem, że Ją Kocham. I to nie tyle, że Nam nie wyszło ale 3 osoby zrobiły ''swoje, pomogły'' mi, żebyśmy się rozstali. Niestety. Do tego czuję, że ta ''nić, która łączy nasze serca jest bardzo cieńka ale trzyma je jeszcze'' Dlatego nie uważam, że po prostu to było takie - nie wyszło i tyle. Dziękuje za pomoc. Pozdrawiam Czy warto walczyć i mieć nadzieję na powrót do siebie? Moja dziewczyna zerwała ze mną tydzień temu. Według mnie stało się tak wskutek braku wcześniejszego doświadczenia ponieważ był to nas obojga pierwszy związek a także błędów w komunikacji. Dodatkowo nasz związek nie był dla niej prosty ponieważ ona jako pierwsza zakochała się we mnie a ja początkowo nie odwzajemniałem jej uczucia decyzja o zostaniu parą zapadła ponieważ ona postawiła mi ultimatum a ja stwierdziłem że dam nam szansę. Niemniej początkowo ciężko było mi udawać że ją kocham i wiem że ją to raniło. Na późniejszych etapach związku doszła także zazdrość o moją przyjaciółkę co niestety ja bagatelizowałem a nawet niestety czasami nieświadomie podsycałem. Podsumowując moja była stwierdziła że ciężko jej było przez większość naszego związku ponieważ nie czuła się dla mnie najważniejsza a także czuła się jakby była w 'trójkącie' ze mną i moją przyjaciółką (dodam że mam z nią czysto przyjacielskie relacje i znałem ją już dużo dużo wcześniej zanim poznałem moją byłą). W momencie rozstania stwierdziła że nie wie co będzie za jakiś czas nie wyklucza że jeszcze kiedyś ze sobą będziemy ale w tym momencie nic nam nie pomoże i jeśli nie chce się wykończyć to musi ze mną zerwać. Proszę o ocenę sytuacji Witam. Potrzebuje pomocy w wyjaśnieniu zachowania mojego byłego chłopaka z którym nie jestem już od kilku miesięcy. Jak byliśmy razem wszystko układało się jak najlepiej i w pewnym momencie z godziny na godzinę powiedział że to koniec. Po rozstaniu jeszcze się spotykaliśmy i wszyscy myśleli że dalej jesteśmy parą bo tak to wyglądało. Potem kontakt się urwał z dnia na dzień. Ostatnio jak się przypadkiem widzieliśmy to zerkał w moją stronę i się rumienił,a gdy zniknelam z jego zasięgu widzenia to zrobił wszystko żeby móc mnie zobaczyć. Innym razem jak się mijaliśmy zlustrował mnie od góry do dołu i też się zarumienił. Miała też miejsce taka sytuacja że idąc chodnikiem wyminął mnie a następnie się oglądał w moim kierunku. Te wszystkie rzeczy wydarzyły się w przeciągu kilku dni. Proszę o pomoc jak mam odbierać takie jego zachowanie Witam, obawiam się z dziewczyna niechcianej ciazy. A sytuacja wyglada tak: Mniej więcej w połowie grudnia dziewczyna miała normalny okres (średnio 4 do 5 dni trwa w jej przypadku) zdecydowała się na przyjmowanie tabletek antykoncepcyjnych i zaczęła w którymś dniu okresu. Następnie odbyliśmy do sylwestra 4/5 stosunków seksualnych zabezpieczając się dodatkowo prezerwatywa. Pierwszy stosunek bez zabezpieczenia odbył się po sylwestrze. Następny okres miał wyspać 10 stycznia planowo, ale dziewczyna musiała z pewnych powodów go opóźnić, jednak przyszedł zaraz następnego dnia. Wtedy tez uprawialiśmy stosunek bez zabezpieczenia dodatkowego. Okres był troszkę mniej obfity i mało bolesny, ale trwał normalnie 4/5 dni. Od tego czasu do nie uprawialiśmy seksu. W piątek wystąpiło lekkie plamienie jak podejrzewamy przez to ze w środę dziewczyna zapomniała wziąć tabletki. W sobotę uprawialiśmy stosunek i po stosunku zaczęła dziewczyna plamić/krwawić i trwa to cały czas do dziś środy ( Od poniedziałku łapały ją skurcze czy ból jajników. Wczoraj zdecydowaliśmy się rozstać i po tym wydaje nam się ze ze stresu dziewczyna 2 razy wymiotowała. Rano pojawił się tez zielony śluz wymieszany z krwią. Dzisiaj zrobiła test i wyszedł pozytywny, a miesiączka ma wypaść planowo dopiero w sobotę/niedziele. Jednak mamy wątpliwości co do testu, ponieważ kiedyś dziewczyna bała się ze jest w ciąży (pojawiły sie objawy jak wymioty, a w tamtym okresie również było pełen stresow) w środku cyklu zrobiła 3 testy ciążowe, wszystkie pozytywne ale ciąży ostatecznie nie było, a okres pojawił się normalnie. Następnie była na wizycie u ginekolog i wszystko było w normie. Nie mamy pojęcia co mogło spowodować pozytywny wynik testu, w tamtym wypadku ponieważ utrzymywał się praktycznie do daty okresu. Proszę o pomoc, nie mamy pojęcia co się może dziać. Nigdzie nie ma jednoznacznych informacji a tym bardziej opisanych do takiego przypadku. Dzien dobry. Juz nie wiem co robic.. Zaczne od tego, ze z narzeczonym jestesmy razem 4 lata.. od poczatku nasz zwiazek byl bardzo burzliwy, ciagle klotnie, pretensje, rozstania, powroty.. tak w sumie nasz zwiazek wyglada caly czas.. wrocimy do siebie, rozmawiamy, sa obietnice z jednej i z drugiej strony, ze juz wiecej sie nie bedziemy ranic, oklamywac itd.. narzeczony za kazdym razem co sie poklocimy, rozstaniemy wyprowadza sie z mieszkania, nie chodzi wtedy do pracy, pije, spotyka sie ze znajomymi i wogole.. niedawno znowu poklocilismy sie, rozstalismy i teraz on chce wrocic, sprobowac jeszcze raz, ostatni raz ten zwiazek ratowac.. tylko, ze jak sie poklocilismy, to on przez 5 dni nie odezwal sie do mnie wogole, wzial kredyt na 12tysiecy, ktore rozwalil w ciagu tych 5dni, nie wiem co robil, z kim, gdzie itd.. juz nie wiem co robic.. kocham go bardzo i chce wierzyc, ze tym razem akurat nam wyjdzie, ze bedzie dobrze, ale nie potrafie mu zaufac, ciagle wracam do tego co bylo, wzajemne wypominanie przeszlosci, klotnie.. i teraz co? Mam jeszcze razem z nim splacac kredyt, ktory zaciagnal na swoja zabawe? Sprobowac ostatni raz, czy jednak dac sobie spokoj? Mam pytanie do psychologa, co mam rozumieć przez zachowanie byłego chłopaka? Rozstałam się rok temu z chłopakiem. Przed rozstaniem mieliśmy kryzys i dużo się kłóciliśmy. Po rozstaniu się spotykaliśmy i rozmawialiśmy przez kilka miesięcy. On traktował mnie jak przyjaciela, a czasami jak dziewczynę (były dni, że się całowaliśmy). Ale od miesiąca zaczął traktować mnie jak wroga - choć nic by na to nie wskazywało, to z dnia na dzień zmienił do mnie podejście. Lekceważył moje wiadomości, unikał, tak jakby mnie w ogóle nie znał oraz wypomniał mi wszystkie moje wady i błędy. Spędziliśmy ze sobą 3 lata życia i w tym związku raz bywało dobrze, a raz źle - ale więcej mieliśmy wspólnych przeżyć i wspomnień. Niestety, ale sam mi powiedział, że on nie widzi już dla nas szans i nie chce być ze mną. Nie rozumiem jego zachowania tzn. czemu z przyjaciela zaczął mnie traktować jak wroga? Czy to oznacza, że on z kimś się spotyka, z kimś lepszym i dlatego widzi mnie jaką tą złą? Czemu do tego nie chciał się przyznać?

dlaczego facet pije po rozstaniu